Tobia

To έργο «Tobia» είναι ένα υποθετικό σύστημα, παρόμοιο με ένα αφύσικο φυτό που αντιδρά στο εξωτερικό ερέθισμα από τον περιβάλλοντα χώρο. Το έργο βλέπει το φως μέσα από μία σειρά ματιών, απλωμένα στο δέρμα του -ή πιο απλά έχει μία ματιά τριακοσίων εξήντα μοιρών. Για αυτόν τον λόγο, αναγνωρίζει και την ανθρώπινη παρουσία στον περιβάλλοντα χώρο. Το πλάσμα αυτό αντιδρά στους εξωτερικούς παράγοντες με απρόβλεπτες κινήσεις που ξεκινούν έναν διάλογο με το κοινό, μέσα από μια οπτική αλλά και απτική επικοινωνία. Το Tobia είναι μέρος ενός ενεργού ερευνητικού προγράμματος υπό την ονομασία «Towards a new Liminality». Πρόκειται για ένα πειραματικό σκηνικό διαλόγου ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα και στις ψηφιακά κατασκευασμένες μη-ανθρώπινες οντότητες. Με την απόπειρα να αφήσει πίσω του την αίσθηση ανωτερότητας του ανθρώπου που έχει δύο μάτια και παρατηρεί το «Towards a new Liminality» ανοίγει μια θεώρηση για τις διαφορετικές μορφές νοημοσύνης -τεχνητή και μη- ερευνώντας τρόπους αίσθησης που υπερβαίνουν αυτή της χρήσης των δύο ματιών, του μυαλού, της μύτης και του στόματος.

Davide Porta (IT)
Ο Davide Porta εργάζεται ανάμεσα στη Βιέννη και το Κάλιαρι της Ιταλίας σε μια διεπαφή της αρχιτεκτονικής με την καλλιτεχνική έρευνα. Ως ένας εκπαιδευόμενος αρχιτέκτων, έχει σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης. Ισορροπώντας ανάμεσα στο αναλογικό και το ψηφιακό προϊόν, σχεδιάζει πειραματικές εγκαταστάσεις και ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες επικεντρώνονται στην κριτική σκέψη και τη σχέση της τεχνολογίας με την κοινωνία. Δουλεύει με προσαρμοσμένους αλγόριθμους, με τεχνικές ψηφιακής δημιουργίας και animation σε αληθινό χρόνο για να εξερευνήσει εναλλακτικές διάδρασης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή, ώστε να διερευνήσει υποθετικά συστήματα διαλόγου και συμβίωσης ανάμεσα στην οργανική και την ανόργανη ύλη. Είναι μέλος του «OUT!», μιας καλλιτεχνικής κολεκτίβας, καλλιτεχνών, ερευνητών, αρχιτεκτόνων και επιμελητών. Οι δουλειές τους εμβαθύνουν στους υποθετικούς τρόπους με τους οποίους ο δημόσιος χώρος μπορεί να μορφοποιηθεί σε αληθινό χρόνο, σύμφωνα με το μικροσκοπικό περιβάλλον, το οποίο φαίνεται μέσα από τις νέες τεχνολογίες, τις αισθήσεις αλλά και την αυξημένη ευαισθητοποίηση για τα μικροβιακά και υλικά συμβιωτικά, τα οποία έχουν προκύψει από την πανδημία.